De wijde mantel – over de kracht van jouw binnenwereld
Tijdens een diepe meditatie kwam ik op een strand terecht, een plek waar ik vaak begin in mijn innerlijke reizen. Daar vond ik een halve schelp: de wijde mantel. Op het eerste gezicht gewoon een mooi stukje natuur, maar vanaf dat moment voelde het als meer. Deze schelp werd mijn talisman. Ik nam haar mee op mijn reis — zonder precies te weten waarom, maar met het gevoel dat zij bij me hoorde.
Later in diezelfde meditatie, toen ik mijn healingmaster ontmoette, gebeurde er iets bijzonders: ik kreeg van haar de andere helft van de schelp cadeau. De wijde mantel was weer compleet. Dat moment voelde als een thuiskomen. Alsof ik mezelf weer heel mocht voelen. Niet alleen symbolisch, maar tot in elke vezel van mijn lichaam. Alles klopte.
Wat de schelp mij leerde
Na de meditatie bleef de schelp in mijn gedachten hangen. Ik besloot me te verdiepen in wat deze schelp, de wijde mantel, eigenlijk vertegenwoordigt. En hoe meer ik las, hoe meer ik voelde dat het precies paste.
De wijde mantel is een schelp met een harde buitenkant, stevig en beschermend. Maar vanbinnen vind je iets totaal anders: parelmoer. Glanzend, zacht, bijna magisch. Wat mij daarin raakt, is dat wij mensen eigenlijk net zo zijn.
Ook wij dragen een buitenkant die ons beschermt. Soms stevig, soms zelfs gesloten. We bouwen muren op, trekken ons terug, houden ons groot. Maar onder die laag ligt iets puurs, iets gevoeligs, iets wat straalt. Onze binnenkant. En die vergeten we vaak.
De binnenwereld als krachtbron
Wat ik zo bijzonder vind aan het parelmoer van de schelp, is dat het ontstaat door beweging, wrijving, groei. Het is geen gladde perfectie die er altijd al was — het ontstaat van binnenuit. Net als onze intuïtie, onze zachtheid, onze wijsheid. Die leven niet aan de buitenkant, maar diep vanbinnen.
De schelp kan openen en sluiten. En dat is oké. Ook wij mogen open zijn wanneer we willen verbinden, en onszelf sluiten als we bescherming nodig hebben. Het is geen zwakte om te sluiten — het is intelligentie van de ziel.
Maar misschien nog belangrijker: we hoeven niet altijd iets toe te voegen aan onszelf. Het parelmoer zit er al. Het zit al in jou. Je mag je herinneren wat er vanbinnen leeft.
De talisman als spiegel
Voor mij is mijn talisman een anker geworden. Een herinnering aan wie ik ben, ook als het leven stormachtig is. Ze ligt soms in mijn hand, soms op mijn altaar, soms in mijn tas. Niet als een magisch object dat iets voor me doet, maar als een spiegel. Ze zegt:
“Kijk niet alleen naar buiten. Voel wat er binnenin leeft.”
En elke keer opnieuw brengt ze me terug naar dat besef:
Ik hoef niets te worden. Ik mag gewoon zijn. Open als het kan. Beschermd als het nodig is. En vanbinnen… parelmoer.
Een vraag voor jou
Heb jij een voorwerp of symbool dat jou herinnert aan wie je bent vanbinnen? Iets dat jou helpt thuiskomen bij jezelf? Misschien draag je het al met je mee, of wacht het ergens op je om gevonden te worden. Laat het me weten — ik ben benieuwd naar jouw verhaal.
