Tijdens een cursus over intuïtieve ontwikkeling en persoonlijke groei kregen we een bijzondere vraag:
“Als je jezelf zou moeten omschrijven als een personage uit een animatiefilm, wie zou je dan zijn?”
Soms zijn er van die vragen die meteen iets aanraken. Je hoeft er niet lang over na te denken — het beeld verschijnt vanzelf.
Bij mij was dat beeld glashelder:
Pocahontas.
Niet zozeer vanwege het verhaal in de film, maar om wat ze uitstraalt.
Ze leeft in diepe verbinding met de natuur. Ze luistert met haar hart. Ze beweegt niet op wat logisch is, maar op wat kloppend voelt.
Ze weet: antwoorden vind je niet altijd in woorden, maar vaak in stilte, wind, of de fluistering van de aarde.
Ik herkende mezelf in haar intuïtieve kracht.
In haar zachte blik, haar moed om haar eigen pad te volgen, haar diepe verbondenheid met alles wat leeft.
Dat is ook wat ik steeds meer ben gaan doen — in mijn werk, in het ouderschap, in het leven.
Vertragen. Aanvoelen. Leven vanuit afstemming, in plaats van verwachting.
Het beeld van Pocahontas gaf me woorden voor iets wat ik eerder moeilijk kon uitleggen.
Want hoe vertel je over thuiskomen in je lijf?
Over die diepe rust die je voelt als je jezelf weer even echt ontmoet — zonder ruis, zonder haast?
Voor mij gaat heling over precies dát.
Verbinding. Stilte. Herinneren wie je bent, voorbij alle rollen en verhalen.
Daar ligt jouw kracht. Jouw waarheid. Jouw rust.
In mijn praktijk begeleid ik mensen die daar weer contact mee willen maken.
Of dat nu via massage, energetisch werk of een afgestemde sessie is — het gaat altijd over die reis naar binnen.
Zacht. Diep. Echt.
Misschien is dat waarom ik deze vraag zo waardevol vind.
Niet om jezelf in een hokje te stoppen, maar om op een speelse manier contact te maken met je binnenwereld.
Via verbeelding raak je iets wezenlijks aan.
Want wie jij kiest, zegt iets over jouw kracht.
En misschien ook over wat je mag herinneren.
Dus ik ben benieuwd…
Wie zou jij zijn — als tekenfilmfiguur?
En… wat vertelt dat je, over de persoon die je in wezen bent?
