Na mijn eerste blog over hoe het allemaal begon, neem ik je nu mee in wat daarna kwam: het moment waarop het eindelijk leek te lukken… en alles opnieuw kantelde.
Na het stoppen met het eerste IVF-traject had ik het eigenlijk losgelaten. Ik was leeg. Op. Ik kon het ziekenhuis niet meer zien. En toch, een paar jaar later, kwam er iets in beweging. Een gesprek met een collega raakte me. Ze zei: “Je kunt het nu nog proberen… straks kijk je misschien terug en vraag je je af waarom je het niet nog één keer hebt gedaan.”
Ze had gelijk. En dus begon ik opnieuw. Maar deze keer dichter bij huis, in het Meander. Geen eindeloze reizen meer. Gewoon op de fiets. Het was een kleiner ziekenhuis, met twee vaste artsen. Dat maakte het persoonlijker, al voelde het ziekenhuis voor mij nooit meer echt als een veilige plek.
Ik keek er eigenlijk heel positief tegenaan. De arts begon bij het eerste gesprek al over een therapeut die aan hun team verbonden was. Maar ik liet daar niet het achterste van mijn tong zien. Ik wilde doorgaan. Geen twijfel zaaien. Geen reden voor hen om misschien te zeggen: “stop maar.”
Tegen mijn vriendinnen zei ik: “Ik laat van me horen als ik er klaar voor ben om te delen. Vraag tussendoor liever niet.” En zo zorgde ik in dit tweede traject iets beter voor mezelf. Ik liep bijvoorbeeld ook bij een acupuncturist. Kleine stapjes, maar wél vanuit mezelf. En dat voelde anders.
En ja — bij de eerste poging was het raak.
Zielsgelukkig gingen we naar de echo. Maar daar, nog voor iemand iets zei, voelde ik het al. Het klopte niet. De stilte in de kamer was oorverdovend. Alleen de gezichten van de artsen spraken boekdelen.
Wat bleek: de embryo zat niet in mijn baarmoeder, maar in mijn eierstok. Een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Levensbedreigend. Ik moest blijven. Nog diezelfde dag geopereerd worden.
Maar ook die operatie mislukte. Door de verklevingen konden ze niet bij de embryo. Alles zat vast. Diezelfde avond lag ik in de ambulance naar het VU. Bekaf. Verdwaasd. Alles in mij stond op overleven.
In het VU hoorde ik dagenlang huilende baby’s om me heen. De afdeling was tijdelijk samengevoegd met verloskunde. Ironisch. Pijnlijk. Alles in mij zette ik uit. Het enige wat ik nog kon doen: sterk blijven.
Uiteindelijk werd ik opnieuw geopereerd. Een ingreep die niet eenvoudig was. Maar toen het achter de rug was, kon mijn lichaam weer verder. En ik? Ik probeerde gewoon te blijven ademen.
Ik begon opnieuw. Terugplaatsing. Miskraam. Nog een poging. En toen — bleef het zitten. Ik was zwanger. Echt zwanger.
Maar mijn lijf was moe. Mijn systeem gespannen. Ik was bang. Bang dat het alsnog fout zou gaan. Pas toen ik haar in mijn armen hield, kon ik voelen: ze is er. Echt.
Ik heb de hele zwangerschap eigenlijk in een soort roes geleefd. Van echo naar echo. Overleven. Ik stond er niet echt bij stil. Nu, achteraf, zou ik zó graag tegen mezelf willen zeggen: geniet. Voel je trots. Maak contact. Sta stil bij dat wonder in je buik.
Ze lag in stuit. En alles in mij zei: ik wil geen spoed, geen paniek. Geen gevecht meer. Ik had een goed gesprek met de gynaecoloog. We planden de keizersnede, zodat ik me kon voorbereiden. En dat gaf rust. Diepe, dankbare rust.
Een wonder, noemden ze het. En dat is het ook. Tijdens de keizersnede ontdekten ze dat ik een afwijking aan mijn baarmoeder heb. Gecombineerd met de verklevingen in mijn buik, bleek het eigenlijk bijna onmogelijk om een zwangerschap tot aan het einde te dragen. Maar het is gelukt. Ik heb haar gedragen, bijna volledig. En ze kwam. Ze bleef. En ik werd moeder.
Terugkijkend weet ik: ik zei dat het goed zo was, omdat ik op was. Omdat ik niet meer kon. Ik móést mezelf laten geloven dat het genoeg was. Maar diep vanbinnen… wist ik ergens ook: het was nog niet klaar. Alleen op dat moment kon ik niet anders.
Dit is deel 2 van mijn persoonlijke blogreeks. In het volgende deel deel ik hoe het moederschap me opnieuw uitdaagde — op een andere manier dan ik ooit had verwacht.
En voel je vrij: als iets in dit verhaal je raakt, als je iets kwijt wil of gewoon iets wilt delen — stuur me gerust een berichtje. Je hoeft het niet alleen te dragen.
In deze blog deel ik mijn ervaring met zwanger zijn na IVF — een periode vol angst, spanning en overleven.
