Toeval bestaat niet
Soms zijn er van die sessies waarin alles samenvalt.
Waarin ik voel dat ik niet alleen werk met mijn handen en hart, maar ook samen met iets groters.
Zoals altijd stem ik me vooraf af. Ik voel in, maak de ruimte klaar. Een geurtje, een dekentje, zachte muziek. Een kaartje, om richting te voelen voor de sessie. En daar lag het: een kaart die iets in mij raakte. Een boodschap die helder was, al wist ik nog niet precies waarom.
De sessie begon. Stil, diep, gedragen. We reisden samen.
En aan het einde – terwijl zij met aandacht een kaartje trok – keek ik toe en voelde mijn hart opspringen.
Het was diezelfde kaart. Dezelfde boodschap.
Alsof het leven even knikte, en zei: “Je zit goed. Vertrouw maar.”
Het zijn dit soort momenten waarin ik weet: er is meer aan de hand dan we met het hoofd kunnen begrijpen.
Ik zie het vaker. Een veertje op de stoep, precies op het moment dat ik twijfel.
Een reeks dubbele getallen, steeds weer op de klok.
Een woord dat zich blijft herhalen in gesprekken, boeken, zelfs op reclameborden.
Geen grote donderklappen, maar zachte fluisteringen. Kleine knikjes van het universum.
Toeval?
Misschien.
Maar ik noem het liever: afstemming.
Hoe beter ik afgestemd ben – op mezelf, op mijn gevoel, op wat er in de lucht hangt – hoe helderder die signalen binnenkomen. En hoe meer ik mezelf toesta om te zien wat ik anders misschien over het hoofd zou zien.
Het vraagt om vertraging. Om ruimte.
Om te luisteren, ook als er niets gezegd wordt.
Om te voelen, ook als het stil is.
Soms lijkt het alsof we alleen maar hoeven op te merken wat er al lang op ons pad ligt.
En als er dan weer zo’n moment komt waarin alles samenvalt – zoals dat kaartje – dan glimlach ik. Dan weet ik: ik ben op de juiste plek. Precies hier. Precies nu.
Herken jij dat ook?
Van die kleine momenten die je niet kunt verklaren, maar die je wél voelt?
Een zin op het juiste moment. Een liedje dat binnenkomt. Een teken onderweg.
Ik ben benieuwd: wat zijn voor jou die toevalligheden die misschien helemaal geen toeval zijn?
