Er was een dag, ik weet niet eens meer welke, waarop ik vijf minuten op het puntje van de bank zat, kop thee in mijn hand. Mijn dochter lag te slapen. Het huis was stil. En ik bleef zitten.

Niet om iets af te vinken. Niet om iets te verwerken. Gewoon… om even niks te hoeven.

Ik denk dat daar iets verschoof.

Want rust gaat niet alleen over een lege agenda of lange ademhalingen. Soms is het een paar minuten stilte terwijl je kind slaapt. Of een wandeling zonder doel. Of jezelf toestaan om even niet bereikbaar te zijn.

Zonder schuldgevoel.

Zonder iets uit te leggen.

Zonder te moeten herstellen van iets.

Ik merkte dat die kleine momenten me meer brachten dan al mijn pogingen tot ‘ontspanning’ die ik van tevoren had gepland. Alsof mijn systeem, mijn lijf, mijn hart… pas écht konden landen wanneer ik niets van mezelf vroeg.

En dat is precies het punt:

Rust gaat niet over iets dóen.

Het begint met iets laten.

Misschien is dat vandaag voor jou:

– even niet reageren

– een kop thee zonder telefoon

– vijf minuten je ogen sluiten in de auto

– jezelf niet uitleggen

– diep zuchten zonder reden

Je hoeft er niks van te vinden. Alleen maar zijn.

En als dat lukt, al is het maar even… dan ben je er nog. En dat is genoeg.